Als de Queen of Americana, Lucinda Williams op doortocht is in onze contreien, slaat ons hart toch enkele slagen sneller. Het nieuws dat ze een beroerte had gekregen twee jaar geleden en haar fysieke mobiliteit aan de linkerkant was geraakt, sloeg in als een bom en deed het ergste vrezen, maar al bij al herstelde Lucinda zeer goed, zo mochten we zelf vanavond aan den lijve ondervinden. Haar drive, haar charisma, haar stem en haar humor staan nog recht als een huis en met als ruggengraat een backing band als Buick 6, versterkt met de terug omarmde oude getrouwe gitarist Doug Pettibone, staat ons een wervelende show in een goed gevulde Roma te wachten. 

Als bijna krasse zeventiger heeft de in Lake Charles, Louisiana geboren Lucinda Williams er al een glorieuze carrière opzitten met de hoogste onderscheidingen, zoals de drie Grammy Awards die ze in de wacht sleepte en een all-time top 100 plaats in Time Magazine met haar doorbraakalbum en meesterwerk  “Car Wheels On A Gravel Road”. Haar gebroken stemgeluid, vormen samen met  haar mix van stijlen, die zowel folk, country, blues en rock laat versmelten, een unieke geheel. Bovendien is Lucinda niet enkel een humoristische en charismatische persoonlijkheid, maar ook een klasbak van een songwriter, wat haar een zeer populair en legendarisch figuur in het americana wereldje maakt. Ze wordt dan ook gecoverd door verschillende andere grootheden, van Emmylou Harris tot Tom Petty. Na veertien studioalbums besloot ze om, na het herstel van haar beroerte, zelf een zesdelige serie van albums uit te brengen met covers van haar grote muzikale helden, getiteld “Lu’s Jukebox”. Een artieste in hart en nieren dus, die zich zelfs door deze zware tegenslag en het feit dat ze geen gitaar meer kan spelen, haar hoofd niet laat hangen, integendeel. 

Ook de opener van vanavond, L.A. Edwards, is er eentje om duimen en vingers af te likken. Het Californische broeder collectief  heeft net een nieuw album uit, “Out Of The Heart Of Darkness”, en scoort vandaag al hoog in de americana wereld. Na de amoureuze breakup ballade “Now You Know” als opener, laten ze al dadelijk hun veelzijdigheid zien in de aanstekelijke garagerocker “Let It Out”, allebei uit het nieuwe album. Het vandaag in Nashville residerende quintet is al zijn derde album toe en het gouden oudje “Louisiana” uit hun eerste album “True Blue”, geeft ons tegelijk een heerlijk country roadtrip gevoel, met schitterende samenzang. Een echt top staaltje van harmonische samenzang krijgen we in prachtige acapella versie van het van Townes Van Zandt ontleende  “If I Needed You”. Hopelijk mogen we deze beloftevolle band binnenkort verwelkomen als headliner.

Een denderend applaus deed de zaal al uit haar voegen barsten toen Lucinda, ondersteund door een medewerker, op het podium werd begeleid naar haar micro. Gitaar spelen zit er helaas niet meer in voor haar, maar daarvoor heeft ze naast gitarist Stuart Mathis van Buick 6 een tweede gitarist erbij gehaald. Niemand minder dan haar oude, trouwe metgezel Doug Pettibone verschijnt terug aan haar zijde, na jaren afwezigheid. We zagen Doug nog aan het werk bij Kiefer Sutherland een paar jaar geleden in Het Depot in Leuven en hij heeft een unieke speelstijl à la Neil Young en speelt bovendien ook pedal steel, een ware verrijking voor nummers als de weemoedige countrysleper “Lake Charles”, dat Lucinda een “beautiful misfit in life” noemt, en het verhaal uit de doeken doet van haar een oude vriend die zijn en haar geboorteplaats niet kan missen en er telkens op doorrit wilde hat houden. Hij bleek bovendien een kok te zijn die zoals geen ander de populaire Louisiana gerechten gumbo en boudin kon klaarmaken. Ook in het droeve “Copenhagen”, een song die ze schreef toen in het midden van een tournee haar tourmanager overleed,is het genieten van Doug’s subtiele pedal steel. Lucinda neemt zeker in de eerste helft van concert de tijd om heerlijke, soms grappige anekdotes te vertellen. Zo draagt ze met haar typische, bevende stem “Stolen Moments” op aan haar overleden vriend Tom Petty, een nummer dat “Lu's Jukebox, Vol. 1: Runnin' Down a Dream: A Tribute to Tom Petty” afsluit en vertelt “Drunken Angel” het trieste verhaal van het destructieve en excentrieke leven van country artiest Blaze Foley, knap vierstemmig gezongen en opgeluisterd met mondharmonica. “Big Black Train” bulkt dan weer van de symboliek waar ze depressieve gevoelens vergelijkt met een gitzwarte trein die door je leven raast en waar je volgens haar beter niet opspringt. Lucinda is heel goed bij stem en het is mooi om te zien hoe ze dikwijls de band in de kijker zet, door de songs te laten uitdijen in heerlijke solo momenten. De doordringende beats van de stevige ritmesectie van bassist Dave Sutton en drummer Butch Norton vormen het pompende hart in elk nummer en geven zo het treurende “Are You Down” toch een zonnige, dromende reggae feel mee. Maar het is alles behalve droefheid die overheerst in de set, integendeel, het tempo ligt hoog en de songs worden gekruid met vurige gitaren van het virtuoze duo Mathis - pettibone, dat elkaar perfect aanvoelt en aanvult. Zo zit iedereen al shakend op zijn stoel van bij de vlammende opener en stevige country-rocker “Can’t Let Go”en mag je de titel “Real Live Bleeding Fingers and Broken Guitar Strings” wel heel letterlijk nemen in deze stevige met Rolling Stones bijtende gitaren doorprikte song. Goosebumps and chicken skin all the way over en het houdt niet op. “You Can’t Rule Me” revolteert als een grommende garagerocker met een bijtend gitaar ritme en een snijdende slide. Ook in het boze “Joy” beleven we een waar vuurwerk van gitaarduels, gespijsd met een Jimi Hendrix’s “Voodoo Child” intermezzo, om dan naar een verstillend uitdeinend einde te sluipen en ons in de bis een traantje te doen wegpinken tijdens de wondermooie hartenbreker “Pale Blue Eyes”, een nummer ontleent aan The Velvet Underground. Als slotakkoord gaat Neil Young’s “Rockin’ In A Free World” met de prijzen lopen en doet de ganse zaal uit zijn stoelen veren en uitbundig meezingen.

Het was dan ook ontroerend om te zien hoe de menigte de dappere Lucinda op handen droeg na een twee uur durende, nooit vervelende set. Ze genoot er zichtbaar zelf enorm van en na een uitgebreide ereronde verdween ze al wuivend en ondersteund zoals ze gekomen was voldaan in de coulissen. Pas volgende week viert Lucinda Williams haar zeventigste verjaardag, maar we waren verrukt dat we het feestje vandaag al in De Roma hebben mogen meemaken.

Yvo Zels